حکایت

حکایت بود   خلق و خو راستی              حکایت به مردان نیک راستی

یکی بحر نان کاندر اجداد خویش              بزرگی به خان سفیدی به ریش

غلامی عمل   بحر کار و تلاش                 به زحمت به نان به خرج فراش

چو روزی رسد بحر نان از بکوش            چو خوشنود اولاد شکرانه نوش

غم اندوه نبود ز رنج به سخت               چو شاد چروک صورت خنده ات

چو نوشید یک جرعه اب حیات               زمین گیر دامن به خاک حیاط

ز صد قلعه بود قلعه نامش بلند               چو کوه استوار قوی    سربلند

به رحمت به کردار ان خفته ات              به اخلاق نیک صفت ریشه ات

همی شرم دارم من از حال روز               کجا رفته ان عزت    شرم دوز

همی پند گیر صحبت عاقلان                  بیاموز   چو اخلاق    صاحبدلان

بد و نیک در گرد  هم   روزگار                ز احوال خویش نیست امروز قرار

چو بود اندر این قلعه نام نشان              هم اکنون به خلوت ، زمین زمان 

چو نامش شنود شادمان حامیان             به اجد  به زاد   وطن  نامی یان

چو پرچم فراز سربلند   نام دار               به عرفان   کردار   نیک    پایدار 

                                                              خالقی (عرفان )