دور پارک ملت می دویدیم یاد باز باران با ترانه افتادم / می دویدیم می چریدیم همچو آهو
یه رفیق داشتیم مربی ورزش باید جلوش لنگ می نداخت
روزای که ما شب تا صبح بیدار بودیم روزا تا لنگ ظهر خواب
اون بر عکس ما بود شبا می خوابید کله ی سحر پارک و ورزش سالن بود
مث ما دهلی نبود
یه روز رفتم باهاش پارک ملت / شروع کردیم به دویدن (روز اول )
یه سیصد متری باهاش دوییدم
گفتم داداش تو که می دونی ما دهلی هستیم
یواش تر برو هنوز گرم نشده فیس مارو در آوردی
نه بدو حال می ده
گفتم نمی تونم یواش برو بهت می گم
بزار با هم حال کنیم حرف بزنیم
حرف گوش کن نبود بنده خدا
گفتم حالا که گوش نمی کنی برو هیش کار نمی شه
ازم جلو افتاد
شروع از قسمت ورودی ازاد شهر بود
اونایی که پارک ملت مشهد دوییدن می دونن
قسمت خط پایان سربالایی داره
که می خواد به ورودی آزاد شهر بخوره
خودمو بهش رسوندم
گفتم سلام چه خبر تنهایی خوش می گذره
گفت بدو اینجا سربالایی یه کم نیاری
گفتم پس بدو بریم
من بدو اون بدو / میگ میگ
گفتم بدو دیگه زیاد شد سرعت خیلی زیاد
نگاش می کردم عقب افتاد
گفتم بدو دیگه
گفت داداش چیزی زدی
گفتم رفیق نه والا بدو دیگه حال می ده بدو
اون بدو من بدو
نتونست بهم برسه
کم آورد یه آهنگی بود از معین می گفت تو حیرانی در این هنگامه من هم از تو حیرانتر
به پایان رسیدیم گفت چیز میزی زدی / نفس نفس
گفتم داداش من که بهت گفتم دهلی ام
یواش برو بزار با هم بریم
حال کنیم حرف بزنیم گوش نکردی
کاش بودی فیلم می گرفتی
رفیق بعضی ها مرد به دنیا میان
بعضی ها هم زمونه مردشون می کنه
رفیقتو بین راه ول نکن پیاده شو با هم بریم
حالا اونجا جو گیر شده بود خخخخ
ولی به رفاقتمون قسم. ندیدم مثلش
رفیق یدونه ای / می خوامت بامرام بامعرفت
یه جاهایی بدردم خورد که خانواده به دردت نخورد
آره یادمه بوس بوس
بهش می گفتم اسی پلنگ
راستی اون روز من دهلی نبودم از مریخ اومده بودم فضایی خخ
می گم نون چی داری می خوری
اون پایین / آره راستی اون زمان زمان شاه خدابیامرز نون گندم پیدا نمی شد نون جو می خوردیم با آب
مگه تو زمان شاه هم بودی / آره اون تهش رسیده بودیم. ته مانده به مای بدبخت رسید همه رو خورد و برد دزدید
شوخی نکن نه شوخی نمی کنم
آدم فضایی شاخدار باشه
