وسعت زمین

شکوه در وسعت زمین

چو روزی یک نظر بر منظر دوست 

به وجدی چون شکوهش چیره بودم

چو حیران در جهان بی کرانش

قدم بر هر قدم اندیشه بودم 

به مقصد رهسپار جاده عشق

ولی چون مور بر یک شیشه بودم

سرابی در سراشیب زمینش

کرانی بی کران در ریشه بودم

از این گرد جهان مدهوش در خویش

کجای این جهان را دیده بودم 

که من مقصود را در مقصد خود

منظر در نظر چون خیره بودم

مرا گر ره به گرد این جهان بود

چو مجنونی ز خود مجنون بودم 

خالقی اسفاد (عرفان )