کبوتر بچه

                                           

کبوتر بچه ای روزی زلانه

زدلتنگی رهید از اشیانه

به شوق اولین پرواز ان روز 

بهر سو بود پّران  شاد وپیروز

 
کمی چون دور گردید او زخانه

شده دلتنگ ان خواب شبانه
  
زجمع دوستان  ناگه جداشد

به قصد استراحت درسرا شد 

ولی پیدا نکرد او شاخه ای را

درختی لانه اماده ای را

لب بام   مراد بیکی  چوبنشست

شد اونومید وشست از زندگی دست

نگه  میکرد برهرسو هراسان

بگفتا گم شدم یارب چه اسان

خدایا مادرم امشب  غمین است

چه اوداند خطر ها در کمین است

بدی اوغرق افکار درونش 

نبودی اوبکُلی  فکر جونش 

همین طوری که او درفکر بودی

چموشا گربه، قصدش را نمودی

پرید ان گربه .ظالم به سویش

چودست افکند بر ان بال ورویش

دمی از خواب غفلت گشت بیدار

تاسی کرد  یک دم گشت هشیار    

به هر سختی زدستش جان بدر برد

ولی آن روح وجانش سخت آزرد

پرید وسوی صحرا رهنمون شد

پی یک اشیان از بیم جون شد

به فرصت راه منزل امدش یاد
  
زخوشحالی    بناگه کرد فریاد

اگر چه تشنه وبی اب ودان بود

ولی برخلق وعالم بدگمان بود
.
به امید رهایی  کرد پرواز
 
بدید اومادرش را کرد اواز
 
همان دم دشمنی دیگر عیان شد

دوباره گفت پس باید نهان شد
 
نگاهی را به پایین.و. دو  سو  کرد

که شهبازی به قصد جان اوکرد 

به دشت وکوه وصحرا گشت پران

زدست باز شاید دربرد جان

چو یک دم ۰ناامید از زندگی گشت

درختی در نطر بگرفت وبنشست

نشست و پس به یزدان دل سپرد. او 

به بال خویش  سر  را پس فشرد  او

چوامیدش  زاین  دنیا   بریده

زبختش    تیر  صیادی.  رسیده

همان تیری که قصدجان او بود

گمانم ایزد ش ، فرمان اوبود

بیافتاد.  باز  از بالا بناگاه

فقط باشد خدا ز اسرار آگاه

هماندم  مار زد بر پای صیاد

کمان انداخت صیاد  وبیافتاد

ز حکمت  گر ببندد.  او  دری  را

ز رحمت  میگشاید  دیگری. را

نشو از لطف حق مایوس شاید

یقین دان او گره را  میگشاید 

اگر رنج  و اگر  محنت  ببینی 

به امید عطای   او نشینی 

اگر درها برویت بسته باشد 

نباید روح وجانت خسته باشد 

به لطف او توکل کن  یقین  دان

گشاید  هر دری از لطف یزدان

به پیش زورمندان شکوه مگذار

به هر دیوار کج  پا را میازار 

کریمی راز گیتی چو ن  ندانی 

تو نیکی  کن هر انچه  میتوانی

 

غلامحیدر  کریمی مرداد۴۰۲