

- ۰ نظر
- ۲۶ آبان ۰۴ ، ۱۵:۳۵
خطبه یک نهج البلاغه
1. عجز انسان از شناخت ذات خدا:
سپاس خداوندى را که سخنوران از ستودن او عاجزند، و حسابگران از شمارش نعمت هاى او ناتوان، و تلاشگران از اداى حق او درمانده اند.
خدایى که افکار ژرف اندیش، ذات او را درک نمى کنند و دست غوّاصان دریاى علوم به او نخواهد رسید. پروردگارى که براى صفات او حدّ و مرزى وجود ندارد، و تعریف کاملى نمى توان یافت و براى خدا وقتى معیّن، و سر آمدى مشخّص نمى توان تعیین کرد.
مخلوقات را با قدرت خود آفرید، و با رحمت خود بادها را به حرکت در آورد و به وسیله کوه ها اضطراب و لرزش زمین را به آرامش تبدیل کرد.
من درصبحی زیبا یادت می کنم؛ تا همه لحظه هایت چون روز باشد وهمه روزهایت به زیبایی تابلوی هزار رنگ
امروز روز سپاسگزاری از خداوند است ؛ اوکه عشق را آفرید، تا یادمان باشد کسی هست برای عاشق بودن. ایمان بیاوریم: به پرواز یک پرنده به طلوع آفتاب به تغییر یک فصل به آواز یک پرنده به لبخند یک رهگذر
به گرمای یک دست به حضور یک دوست وایمان بیاوریم به عشق …
و به خدایی که همیشه با ماست.