اینجا اسفاد ،محمود عظیمی اسفاد

اینجا اسفاد است ،
دیار نیاکان ما ،
سرزمین مردان پر تلاش ،
سرزمین آب و آینه ،
دیار زنان خستگی ناپذیر ،
و مهد پیله وران .

ما در اینجا ریشه داریم
در این خاک ،
که دستبندی از گل و سبزه با اوست ،
که سروَش به بلندای تاریخ است ،
در آب زلالش که می توان
آسمان را در آن جستجو کرد

ریشه داریم در تاریخش ،
در فرهنگ و هنرش ،
در چلپک و چگمالش ،
در زعفران و انگورش ،
در گندم زردگونش ،
در آب گوارایش ،
که کام رهگذران تشنه را سیراب می کند

ما اینجا ماندگاریم ،
ما از سپیده دم عمر اینجا بوده ایم ،
ما اینجا زبان باز کرده ایم ،
ما اینجا بزرگ شده ایم،
ما ریشه داریم در این خاک ،
چون سرو کهنسالش .

ما صدای ناله چرخ حلاجی 
مادربزرگ را هنوز از یاد نبرده ایم

هنوز خنده های کودکانه همبازیهایمان
حین بازی هفت سنگ را از یاد نبرده‌ایم

هنوز تاس و سره و میرآب مهربان
و خاطره جشن سره 
در شب های تابستان را
از یاد نبرده ایم

هنوز آهنگ موزون مسافران 
در کمرکش شاسکوه
در گوشهامان طنین انداز است:
"اگر ناتوانی بگو یا علی
اگر خسته جانی بگو یاعلی"

هنوزخاطره گندم زارهای کجار
در روزهای گرم تابستان
و نیمرو درست کردن نوجوان بی تجربه زیر نور مهتاب
و روانه شدن بارهای طلایی گندم
به سوی آبادی را از یاد نبرده ایم.

هنوز نور چراغها را 
در سحرهای سرد پاییزی
و طلوع زیبای خورشید
در مزارع زعفران را
از یاد نبرده ایم

هنوز ساختن چکش های کوچک
با قالب انگشت سبابه مرد گدازگر
برای کودکان بازیگوش
را از یاد نبرده ایم .

ما فرزندان مردانی هستیم
که آهن گداخته را رام کردند
تا به خدمت مرد برزگر در آورند .

ما هنوز از یاد نبرده ایم 
شب نشینی های طولانی ،
قصه های دنباله دار پدر بزرگ ،
بقچه های گل های ارغوانی ،
و رشته های سرخ‌رنگ زعفران
در بشقاب های چینی گلدار را .

ای کاش جشن های زیبای عروسی ،
اسب زیبای شاه پری ،
و پوستین مویین و 
صدای زنگوله های 
دلقک سیاه چرده
دوباره زنده می شد

آری ، اهل اسفادیم
فرزند آبادی
اما افتخار می کنیم
به فرهنگ مردمانش
به ریش سفیدان و بزرگانش
به تاریخ کهنش
به سرو سربلندش
به کوچه باغ زیبایش
به آب گوارایش
و به آبشار نامدارش...

        محمود عظیمی ۱۴۰۲/۱/۱۵

هر کس به تمنای کسی غرق نیاز است , ( دیدار )

 

 

خوش به حال کسی که دل کسی رو شاد کنه 

وای بحال کسی که دنبال غم و ناراحتی دیگرانه 

 

 

 

 

 

دستشو بوسید و بلند شد 

گریه اش گرفت 

می گه که آدرسشو بنویس تا داشته باشم 

خودم هر موقع خواستی میارمت 

گفت که ....

دیگه فرصتی نخواهد بود 

 

 

مرگ با انفیه

گمرک مشهد سید نامی بود با سن سال ۴۵ تقریبا 

انفیه استعمال می کرد 

 

هردفعه هم که استعمال داشت تقریبا به اندازه پشت ناخن شصت مصرف داشت 

هر دفعه که می دیدمش با هم حسابی حال می کردیم 

با مصرف انفیه چون اصل بود وقتی مصرف می کردیم چنان 

عطسه (شنوسه ) می زدیم  که مولکول کف پات تکون می خورد 

مصرفش زیاد بود هر نیم ساعت یا یک ساعت یک پشت ناخن واقعا براش زیاد  و افراطی بود 

یه روزکه با هم انفیه  انداختیم بهش گفت سید ،  گفت جانم

گفتم سوراخ های بینی به مغز راه داره در این صورت تو داری مغزتو می بندی با انفیه  ، زیاد ننداز  ، خطرناکه

 آبدیت نبود ویندوزش دیر بالا میومد 

مثلا جانم را که می خواست بگه دو دور ، دورخودش می چرخید بعد می گفت 

گفتم تو یک ماه دیگه می میری با خنده و جدی قاطی 

گفت چرا گفتم حالا یه فالی برات گرفتم نمی دونم خوب در میاد یا بد 

با این وضعی که من می بینم تو می میری ( فال حافظ باشه دقیق )

خنده ای کرد که هنوز صحنه آهسته ی خندش جلو چشمامه 

بعد دو ماه یک پیام برام اومد که ....

انا الله و انا الیه راجعون 

خدا بیامرزش روحش شاد  

داستانهای واقعی عرفانی خالقی اسفاد 

داستانها تون رو با ما به اشتراک بزارین