زدست دیده و دل هر دو فریاد

مکن کاری که پا بر سنگت آیو 

 

جهان با این فراخی تنگت آیو 

 

چو فردا نامه خوانان نامه خونند 

 

تو وینی نامهء خود ننگت آیو 

 

غم عالم نصیب جان ما بی 

 

بدور ما فراغت کیمیا بی 

 

رسد آخر بدرمان درد هرکس 

 

دل ما بی که دردش بیدوا بی 

 

دو زلفانت گرم تار ربابم 

 

چه میخواهی ازین حال خرابم 

 

ته که با مو سر یاری نداری 

 

چرا هر نیمه شو آیی بخوابم 

 

بیا یک شو منور کن اطاقم 

 

مهل در محنت و درد فراقم 

 

به طاق جفت ابروی تو سوگند 

 

که همجفت غمم تا از تو طاقم 

        

  عزیزا کاسهء چشمم سرایت 

 

میان هردو چشمم جای پایت 

 

از آن ترسم که غافل پا نهی تو 

 

نشنید خار مژگانم بپایت 

 

زدست دیده و دل هر دو فریاد 

 

که هر چه دیده بیند دل کند یاد 

 

بسازم خنجری نیشش ز فولاد 

 

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد 

 

بیا تا دست ازین عالم بداریم 

 

بیا تا پای دل از گل برآریم 

 

بیا تا بردباری پیشه سازیم 

 

بیا تا تخم نیکوئی بکاریم 

 

درخت غم بجانم کرده ریشه 

 

بدرگاه خدا نالم همیشه 

 

رفیقان قدر یکدیگر بدانید 

 

اجل سنگست و آدم مثل شیشه 

چرا دایم بخوابی ای دل ای دل 

 

ز غم در اضطرابی ای دل ای دل 

 

بوره کنجی نشین شکر خدا کن 

 

که شاید کام یابی ای دل ای دل 

شب تار و بیابان پرورک بی 

 

در این ره روشنایی کمترک بی 

 

گر از دستت برآید پوست از تن 

 

بیفکن تا که بارت کمترک بی 

مو کز سوته دلانم چون ننالم 

 

مو کز بی حاصلانم چون ننالم 

 

بگل بلبل نشیند زار نالد 

 

مو که دور از گلانم چون ننالم 

باباطاهر