:
:
ســالــها پــیــش اندر اســفــاد قــدیــمـ
داشــتــه ســڪــنــے ســه تــا ڪــورحــڪــیــم
زعــفــران بــلــگــار وپــنــبــه داشــتــنــد
چــنــد راس گــوســفــنــد فــربــه داشــتــنــد
خود کفا بودند ونه مــحــتــاج غــیــر
فــڪــر شــان دائم بــودے در ڪــار خــیــر
چــون نــبــودے بــهر انــها عــائلــه
پــس نــبــوده بــیــن انــها فــاصــلــه
زاهد و دیندارو مــحــڪــم بــوده انــد
بــردوصــد بــیــنــا مــقــدم بــوده انــد
در نــمــاز انــدر صــف اول بـُـدنـد
وقــت ڪــار حــاضر ســر خــرمــن شـدنــد
زعــفــران هم داشــتــنــد انــها ڪــمــے
داشــتــنــد از بــهر خــود یــڪ عــالــمــی
گــاو وگــوســفــنــد بــاغ ومــنــزل داشــتــنــد
هم تجارت را مکمل داشتند
روغــن زرد ڪــشــڪ وســبــزے شــیــر ومــاســت
پــس نــبــودے بــهر انــها ڪــم و ڪــاســتــ
ڪــشــت وڪــارے پــر درامــد داشــتــنــد
مــال وامــوالــے ســرامــد داشــتــنــد
پــول خــود راهر یــڪــے در گــوشــه ایــ
مــے نــهاد از بــهر حــفــظ تــوشــه ایــ
چــون بــســے مــاهر بُــدن در حــفــظ مــال
مــهتــر ودارا ،شــدنــد در چند سال
چــون ڪــه تــرس از ڪــار دزدان داشــتــنــد
عــایــدے شــان درخــفــا بــگــذاشــتــنــد
ان یــڪــے پــرســد زڪــور دیــگــرے
اشــرفــے ها را ڪــجــا مــخــفــے ڪــنــیــی
گــفــت نــابــیــنــا ڪــه پــایــیــن عــصــا
دڪــمــه اے دارد ڪــه مــیــگــردد جــدا
ســڪــه ها بــاشــد درون ایــن عــصــا
پــس نــبــاشــد ایــن عــصــا ازمــن جــدا
وقــت خــوابــیــدن عــصــا زیــر ســرم
چــون نــمــاز ایــد گــذارم دربــرم
گــوش ڪــرد ان مــرد بــیــنــا
وشــنــیــد
نــقــشــه اے از بــهر مــال او ڪــشــیــد
صــبــح روز بــعــد هرســه صــبــحــدم
پــس نــشــســتــنــد بــاردیــگــر پــیــش هم
بــاز پــرســیــد ان یــڪــے از دیــگــرے
اشــرفــے ها پــیــش ڪــه تــومیبری
گــفــت چو نامحرم نمی باشد به جــمــع
آورید. سرها کنون. در نزد. هم
گــفــت نــامــحــرم نــبــاشــد در بــرم
مــن ڪــه پــولــم جــاے دیــگــر مــیــبــرم
چــون ڪــه هرســه مــحــرم اســرارهم
پــس بــگــویــم ســر مــخــفــے ڪــاریم
تــوے پــســتــوظــرفــے از گــر دو بــود
قــســمــت زیــریــن ان خــوردو بــود
یــڪ ڪــشــو در بــیــن ایــن وبــیــن ان
تــعــبــیــه ڪــردم بــود خــیــلــے نــهان
ـ
چــون ڪــه گــردم رهســپــار ڪــیــشــمــان
پــس بــبــنــدم ڪــنــدوام بــا ریســمــان
هرڪــه ایــد پــس فــقــط گــردو بــرد
ڪــیــســه اے ارد وَ از ڪــنــدو بــرد
لــیــڪ ان ڪــنــدوے خــالــے مــانــدم
اشــرفــے ها زیــر مــخــفــے بــاشــدم
بــاز بــیــنــا حــرف نــا بــیــنــا شــنــیــد
نــقــشــه اے از بــهر مــال اوڪــشــیــد
پــس نــمــاز امــد شــدنــد انــدر نــمــاز
تــانــمــایــد ان خــدایــش چــاره ســاز
زود رفــتــنــد هرســه ســوی ڪــشــت وڪــار
بــا تــوڪــل بــر خــدا وڪــردگــار
صــبــح روز بــعــدچــون روز دگــر
امــدنــدگــیــرنــد از هم یــڪ خــبــر
پــس بــه ایــوان امــدنــد هریــڪ جــدا
بــعــد تــســبــیــح ومــنــاجــات خــدا
ان یــڪــے پــرســیــد ڪــنــون اے یــارمــن
چــون ڪــه مــیــدانــے ڪــنــون اســرا ر مــن
پــس روا نــبــود بــمــانــد سِّــرتــو
مــخــفــے از ایــن بــنــده وان یــارمن
ـ
چــونــڪــه مــا اگــه شــویــم از ڪــار هم
دســتــگــیــر ومــنــجــے وهشــیــارهم
نیست ما را اختلاف. و فــاصــلــه
چــون نــبــاشــد بــهر هر سه عــائلــه
گــفــت بــرگــو بــانــڪ پــول تــو ڪــجــاســت
پــستوی ســخــت الــوصــول تــوڪــجــاســت
گــفــت مــن در خــانــه ام مــخــفــے ڪــنــم
کتف بند شــا نــه ام مــخــفــے ڪــنــم
پــس مــتــڪــایــے بــود مــن راڪــنــون
ڪــتــف بــنــدے چــرمــے انــدر تــوے اون
دائمــا مــخــفــے بــود هرصــبــح وشــام
مــن که می گــیــرم ســراغ از هر ڪــدام
باز. بینا. حرف. نابینا. شنید
نــقــشــه ای ازبــهر پــول او کشید
صــبــح روز بــعــد
بــیــنــا یــڪ عــصــا
قــد وانــدازه مــثــال ان عــصــا
همــچــو آن دارد بــه خــود یــڪ دڪــمــه اے
باز گردد. دکمه اش. با سمبه ای
پــس چــو نــابــیــنــا بــرفــت تــش ســوے اب
ڪــردعــصــایــش راعــوض او باشتاب
بار دوم نقشه ای دیگر کشید
نقشه ای کو بوده از فکری پلید
گوش داد وحرف نابینا شنید
بهر پیدا کردن ،جای ،کلید
پس به سوی خانه اش زودی دوید
چونکه نابینا ،برفت اندر نماز
کرد قفل منزلش راساده باز
رفت اندم سوی پستو باشتاب
دید کندویی که بسته باطناب
چون که میدانست رازش راکنون
کرد عوض پایین کندو بافنون
درب منزل رامثال قبل کرد
هم کلیدش راهی استبل، کرد
پس به سرعت رفت سوی دیگری
شد درون منزلش او از دَری
چون متکا دید او خوشحال گشت
او دهانش راگرفت ولال گشت
باسکوتش نغمه قران شنید
انچه میگوید به گوش جان شنید
صوت قرانی که از همسایه بود
پس به فکر افتاد ،خود را ازمود
گفت یارب من هم اکنون کیستم
خالقا عبدی ضعیفم چیستم
من که بینایم زنابینا زنم
خار چشمم کمتر از یک اَرزنم
ترس از همسایه و از قوم وخویش
لرزه بر اندام او افتاد بیش
از درونش یک ندا امد برون
پس دران هنگام اورا رهنمون
چونکه وجدانش نهیبی زد براو
مردیت کو ارجعی وراه جو
وانگهی وجدان ودل همکار شد
نفس او بار دگر بیدار شد
ناگهان شعری بیامد در نظر
کرد بیدارش نمودش باخبر
هرکه دارد ذره ای خیرا یره
یاکه دارد ذره ای شرا یره
نامه ای باجان اوامیخته
میشود برگردنش اویخته
پس کنون داری مجال ونیست دیر
دامن. قرآن وعترت را بگیر
۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰
یونس این افسانه راپایان بده
شعر رااکنون سرو سامان بده
۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰
روزی خود رابگیر از کردگار
چونکه او باشد تورا رزاق ویار
روزی بی جهد را ای هوشیار
همچوخاکستر به زیر کَه شمار
اتشش پنهان وذوقش اشکار
دود او ظاهر شود پایان کار
غلامحیدر کریمی فروردین ۴۰۲
دایی جان روحت شاد می دونم جات بهشته 
«وطنم اسفاد»