دفترم باز امشب
باز شد حرف و سخن از دل من
همه شب هم امشب
که همه غرق به خواب و کپلند
باز من می مانم
تک و تنها بیدار
خواب من هم در شب
شده چون یک هشیار
من و شمعی روشن
که به تسکین غم و یار من است
همه شب کار من است
باز من می مانم تا سحر گه بیدار
ماه من هم چون من
می درخشد چون یار
من و ماه و غم شبهای دگر
همه شب هم امشب
می نشینیم بیدار
همه شب کار من است
تا سحر شد بیدار
من و شب :::: خالقی عرفان
15 دی ماه 97 4:18
زمان همچنان برق در گذر است
عمر کوتاه انسان ارزویی مجال است
تا دیر نشده فکر سفر کن
این غافل هر چند گران است
مبحث زمان در حیات برای تمامی مخلوقات مشخص است و از گذشته تا به امروز متغییر
تمامی جانداران عمری مشخص شده در رابطه با آنچه از الهامیت الهی خلقت یافته اند دارند که روزی بر ختم زمان شان قائله می بندد و فوت می شوند
خلقت انسان هم در تعیین زمان معین شده که سن هشتاد سالگی برای انسانیت در ظاهر یک عمری طولانی است
هر چند بسیار زود گذر و بی ارزش است
اگر مبحثی در رابطه با تعیین زمان برای انسان مشخص و تایین شده باشد چه تفکری خواهیم داشت و اگر برای هر رابطه در زندگی می بایست زمان پرداخت کنیم چی
مثلا برای دریافت پول از بانک یک روز زمان یا خرید نان چند ساعت زمان یا بلیط اتوبوس یک ساعت زمان یا خوابیدن و نوشیدن وووووو
و این بهای پرداختی از عمرمان کثر می شد.و همین طور خریداری
اگر برای زنده ماندن هر انسان به پنج روز زمان لازم بود چه می کردیم آیا راضی بودیم یک روز زمان به فردی که در ثانیهای آخر عمرش بود پرداخت کنیم چنانچه پرداخت نکنیم فرد می میرد و این شاید برای خودمان هم صورت گیرد
و هر فرد جهت بقای حیات می بایست زمان خریداری کند یا از کسی قرض بگیرد
چه کسایی که در هر گوشه و خیابان به مرگ خواهند غلتید بالخصوص قشر ضعیف و مستضعف و چه کسایی که غرق قرنها زمان اند (قشر ثروتمند )
آن موقع است که جهت هر عملی باید تعجیل کرد یا از خیلی چیزها گذشت.
عصر حال مستضعف و ثروتمند خیلی در مقیاس متفاوت مقرر اند
من بر این باورم تا شری در انسانیت حاکم نشود هیچ گاه خدایت را نخواهی شناخت و خیلی از قشر درجه اول (ثروتمند)شاید 80 درصدشان غرق ثروتند و هیچ گاه درد تشنگی را نچشیده اند و نخواهند شناخت بحران فقر را شاید هم خدایشان را
هشتاد سال حیات برای انسانیت اگر چه چشم گیر است ولی در واقع چهل سال است چرا که نیمی از عمر انسان در خواب است
و بیست سال را دوران نوجوانی و جاهلیت که تفکر در شناخت عرفانی اکثرا در اواخر سی سال عمر معقولیت می پذیرد و ان موقع است که بیداری عقل صورت می گیرد و انسان به نداشته ها و اعمال خود حسرت می خورد که زود دیر می شود
اگر زمان در حیات در انسانیت کوتاه بود شناخت ها زودتر در عرفان اعمال می یافت و مفهوم ارزش زمان را درک بودیم
لیکن حال در تعیین زمان عمر انسانیت بسیار ارزشمند است و چهل سال عمر انسان در ذخایر اعمال آخرت بسیار اندک است
زمان همچنان برق در گذر است و عمر کوتاه انسان آرزویی مجال است
تا دیر نشده فکر سفر کن این غافل هر چند گران است
وقتی دیر می شود که فهم یک لحظه زمان جهت پرداخت هزینه یک عمر خواب و یک روز حیات را مفهوم باشیم
زمان قلم در حیات :::خالقی اسفاد
از بهترین صفات انسان خوش قلبی ایست
که آرامش را برای خویش القا می کند
آدما به چهره نیستند به قد نیستند به سمت نیستند به لباس نیستند گاهی بعضی از انسانها محبوب ترین قلبها را دارند
همان هایی که در زندگی بدترین شرایط و گریز انسانی را در ظاهر دارند
باید قلبی رئوف داشته باشیم
تا قلبهایمان را در انسانیت هویدا کنیم
عرفان
در راز شب چون زوزه گرگان
بوی شبیه خون
در اعتماد گرگ می آید
فرسنگ ها در بستر یک دشت
دشت نبرد خون در میدان
جنگ نبرد میش با گرگ است
میش از زمین خشک می نالد
گرگ از فراق میش در فکر است
در شام شب چون رازها پیداست
خالقی (عرفان )
میان دیدن و عرفان چه فاصله ایست
که مبهم سکوت در کلام محبت است
در صبح گه نور شفق در عشق
ز بلبلان غزل خوان که عاشق تر است
من از پنجره نگاه می کنم
میان فاصله من غزل خوش تر است
در فکر کلاغ های منفرد در انزوا
چه عاشقانه که این سکوت ستایش است
خالقی
شب را برای گفتنی هایم
در انتظار شام مهتابی
هر لحظه در رسیدن با او
با خود برای بودن مبهم
در تار تار تار تنهایی
هر شب شب باران دعا کردم
خالقی (عرفان )
' گویا در خودم ز تو مجنونم
می روم به دامن غربت
چشمهایم را که می بندم
در آرامش خیال تنهایی
عرفان
یک روز برای همیشه وداع می کنم
وداع خاموش
وداع یاران
وداع رنگی
و چه تلخ است پایان راهی که
برای همیشه ترک یاران رنگ سیاهی است.
چشمهایم را می بندم
شاید خوابی آرام و جاوید در راه باشد
خالقی
می گویند و می شنوم
پشت سر دکلمه تاریک
چون خفیف خاموش است
پشت آینه تاریک چه غوغایی ایست
آینه حرف بزن
حرف حساب حرف هوس
این چه پیغامی ایست از دکلمه تیر به کس
من ندانسته بدم آینه دانسته بد است
شاعر خالقی اسفاد
روزی بر دامن دشت باغ می شود
کوه هموار
باغ جان می گیرد چون بهشت
می خوابیم می خوریم می پوشیم
و لذت حیات است زندگی
گهی چون سیاهی باغ تباه می شود چون دشت
این چه دشتی ایست که باغ می شود
و باغ دشت
خالقی اسفاد
کاش من پائیز بودم
برگ برگ لبریز بودم از خزان
کاش من پائیز بودم
ساکت آرام بر کنج دلم لبریز بودم
کاش در اندوه دردم در ملالم می نشستم منتظر
در نسیم ظلمت باد سیه دل چشم به راه
برگ های آرزویم در شرار آفتاب گرم و سوزان زرد می شد
قلب من در درد خود هر روز در خود سرد می شد
کاش من پائیز بودم
کاش من لبریز بودم از ملال
کاش این طوفان وحشی می شکست بال و پرم یا جنگ می زد بر حیات آرزوهای خیالم
کاش من پائیز بودم
برگهایم رنگی و زرد و خزان آمیز بودم
کاش من پائیز بودم
کاش من پائیز بودم
شاعر:::خالقی (عرفان )
نگاه تیره رو خاموش ننشین
ز زار و خسته مسکین غم دار
گهی آرامشی بر قلب ظلمت
چه تابان است نور این مشقت
عرفان
پیام عشق
پیام عشق را از درگه او
شنیدی چون که مرغان در سحر گاه
به بانگ صبح غریبان گریه می کرد
پریشان مرغ شب
گم کرده ره را
شاعر خالقی اسفاد
چقدر برای فردا در انتظار بودیم چقدر آرزوی رویاهای آینده را بر دلمان حک کرده بودیم
آری آری امروز همان فردایی ایست که دیروز منتظرش بودیم
اگر می دانستم که این جغد شومی هر روز بر دیوار فردایمان رخنه خواهد کرد
از همان کودکی او را از روی دیوار خانه کاه گلی پرواز نمی دادم و می گذاشتم از همان کودکی آرزوهایمان را آواز می خواند
آری چقدر ناجوانمردانه رقم خورد
ان فردایی که امروزی پلید است
از غرش ابرها
از ماه خاموش و از خورشیدی که هر روز در خودش می سوزد
دلم هوای همان کودکی ایست همان ده کده شیرین روستایی
دلم هوای وطن است همان وطنی که اشکهایم را مرحم بود
کاش هیچ وقت فردا نمی شد و در رویای کودکانه و عاشقانه خودم در تکرار بودم
دلم هوای وطن است. دلم هوای وطن است
دلم می سوزد از باغی که می سوزد
خالقی
گه چنان در تصور خاموش
ره در وجود تو شکوفایی ایست
گویا در زمزمه فکرم
نور شفق روشنایی ایست
خالقی ::عرفان
بنشین سفره دل با تو چنین گفت بیان
که چنین خوش سخن است با تو فضیلت شکران
من از این حاوره گویم به تعریض بنشین
که به تصریح نگار است به دل چون شیرین
چو از این جهان چشم بستن خوش است
به نیکوی اعمال خرت دل خوش است
چو دستی گرفتی ز اندیشه ای
به مردانگی دست بستی ره توشه ای
بماند در این جاودان نیک و بد
خوشا نام نیک است بر این خرد
نماند به گفتار و کردار پوشش در او
به خلقت ز گیتی به الهام او
چو شیرین زبان گفت و ماند یادگار
به کردار و گفتار پندار این روزگار
شاعر خالقی (عرفان )
شب را دوست می دارم و نمی دانم که شب چیست
شب را دوست می دارم چرا که برایم سکوت فریادها گفتن است
شب را دوست می دارم و ندانم که روزم چیست
شب را دوست می دارم و ندانم که ماه چیست
ماه را دوست دارم و ندانم که گاه حلالش چیست یا گاه قرص
شب را دوست می دارم و ن دانم که چرا پیش از روز نیست
شب را دوس دارم و حیرانم که فردایم روشن است وچرا در این شب و روز مخدوشی نیست
شب را دوست دارم و ندانم که چرا
باز امشب ماه من قرص است
باز از نور شفق پیداست
باز فردایم صریح شیداست
باز خورشیدم می تابد
باز آهنگ زمین دریاست
این چه پنهانی ایست
باز از چرخ فلک پیداست
ماه من تنهاست
این قمر تنها می تابد
یا با خورشید سوزانش
این تماشا ئی ایست
این مداری بر زمین چرخد
نه توان شب به پیش روز را دارد
نه توان ماه بر سوزان عشق دارد
این منزه داند از عظم الهی را
این کلامی چون حیران است
این معما است
خالقی (عرفان )
از نشانهای الهی شب است که پوششی بر روز دارد و روز روشن از تصریح روشنایی جهان خلقت است .و از نشانهای الهی خورشید است و به سوی قرار گاهش در حرکت است و این اندازه گیری شکست ناپذیری از قدرتی عظیم و تواناست
و برای ماه منزل هایی قرار دارد که به صورت شاخه کهنه هلالی شکل و زرد رنگ خرما برگردد و باز کامل شود
نه برای خورشید توان است که به ماه برسد و نه شب از روز پیش می گیرد این به چه مداری ایست که می چرخد این قدرتی بزرگ است
قدرت الهی قدرت خدای توانا و دانا
سوره یاسین ایه 36-40
روزی که خوش بود خاطر از ایام
چرخی به نان خشک در دندان
سر گرم در بازی نمی دانم
خاطر از این خوشتر از این ایام
حالم از این دوران از این تنها
شب بود هر شب تیره در زندان
در امتداد شب تا هر شب
هر شب سیاهی بود در مرداب
غم از نسیم تیره می بارید
زخمی به تن از کینه می نالید
هر لحظه اشک ریز چون باران
بر خاک و بوته خفته در طغیان
شب از سکوت رعد می لرزید
گل از زمین خشک می ترسید
مهراب راز پاکی ایام
حال از در و دیوار بر دندان
بر هر در و دیوار چون خاموش
قابی ی ز عکس خسته ایام
شاعر :::::" خالقی (عرفان )
شعر گاز و نفت
شکوه من از تو این است
گاز جانشین تو بر زمین است
صف طویل تو به یادم بود
بر سرش داد فریاد است
بشکه و گلند از برای تو
چه شب روزی جنگ ودعوا است
رقابت همچنان شده بسیار
گازی که خطر , فلکه باز است
حرف بز زگفتهای تو
همچنان چو بسیار بسیار است
شکوه تو امروز بر باد است
گاز جانشین تو در زمین خاک است
انالیز من از تو این است
او ای ال تو به لاتین است
عرفان گفت از برای تو
دلم تنگ و حادثه بسیار است
مردم از این پس از برای گاز
حادثه ای بیش خطرناک است
تو رو به هر انچه دوست داری
این دگر واقعه ای تلخ ودشوار است
از این برگ شوم گر که بگذشتی
روح ومرگ بر باد فاتحه خوان است
خالقی(عرفان )
از پشت پنجره اتاق خانه ، از لابلای درختهای کهن و تنومند و شکوفایی گلهای یاس واقاقی و نگاهی پر از لطف و مهربانی و دستی پر از امید
که تو را می بینم و تو را می خواهم
بوی بارون بوی خاک
بوی سبزه های سبز
بوی عشق بوی امید
در لابلای برگهای درختان در وسعت این دشت بزرگ در بهار در خزان
در پرواز پرنده ای که با حضور تو جرئت پرواز
در آسمان پر از ستاره در روشنایی مهتاب در خورشید در هوا
در صدای بادی که صدای زندگی ایست
صدای آرامش
صدای حیات و مجال زندگی
که تو را می بینم که تو را می خواهم
بگو تو کیستی یا من چه هستم
خالقی اسفاد
کوچه ای در سوت و کور سالهای دیر
خلوتی خاموش در بغضی فغان تاریک
گویی از خود هم به دل نجوای غم دارد
سالها دردی به تن زخمی کهن دارد
چون به فریاد آمد از سرشار گفتن ها
درد من تاریک
درد من خاموش
درد من چون سالها چشمی به راه
بانگ من رد قدم هایی ایست به جا مانده
عابران کوچه خاموش چون به دل مانده
در سکوت خانه می پیچد
یاد ایام
یاد یاران
یاد اجداد
یاد مردان سفر کرده
یاد ایام هم چنان باقی ایست
خالقی عرفان
چه امیدی
که خوش باشم به این دل
چه پیغامی
ز درد آشنایی
که شعری از نگارش
بر قلم گفت
ترک دارد
به قلبم روزگاری
خالقی اسفاد
شب را به صبح نشستن
با جمع کد خدایان
مجلس مبارکا باد
وقت وداع یاران
ظلم حیات
غنچه از شوق شکفتن در
حیات ابر می بارید
زمین بیدار شد
چون زمین از هاله رنگین
کمان
خواب شب را تا به صبح
فریاد شد
غنچه از فریاد شب در خود
شکست
همچنان در خواب در بیدار شد
چون زمین از خفت شرم
وجود
چاره ای بر پیکر راز حیات
دست و پایی بسته بود
ظلم را در ریشه اش بیدار شد
غنچه از شوق شکفتن بر حیات
ابر می بارید
زمین سیراب شد
شاعر خالقی(عرفان )
پشت هر سنگ بر زمین ماری ایست
می خزد در ظلمت تاریک
در درون سنگ می جنبد
وحشت دنیای پنهانی
در درون سنگ چون عشق است
دیده را پنهان حکمت نیست
خلقت عظم الهی را
ساقه گل چون شکوفایی
شاعر خالقی (عرفان )
شکوه در وسعت زمین
چو روزی یک نظر بر منظر دوست
به وجدی چون شکوهش چیره بودم
چو حیران در جهان بی کرانش
قدم بر هر قدم اندیشه بودم
به مقصد رهسپار جاده عشق
ولی چون مور بر یک شیشه بودم
سرابی در سراشیب زمینش
کرانی بی کران در ریشه بودم
از این گرد جهان مدهوش در خویش
کجای این جهان را دیده بودم
که من مقصود را در مقصد خود
منظر در نظر چون خیره بودم
مرا گر ره به گرد این جهان بود
چو مجنونی ز خود مجنون بودم
خالقی اسفاد (عرفان )
****** پروانه ها *******
یاد ایامی که بود بچه و قایم موشک
اون درخت وماه وابر , نقاشی وهفت رنگ
یه زمان که قلبها , پر بود از شادی وشور
یاد مه بچه بودیم تو گذشته های دور
یاد قلعه حوضک , تختک یک اسیا
شادی و فرح دل عشق یک قلعه چه شور
یک به یک روز قشنگ با تو هم بازی شدن
از دم صبح تا غروب اون قدیم دلا یرنگ
یه درخت سبز وسرو مرهم زخما درد
این درخت سرو ناز بود بود مرهم درد
یادمه روی درخت دو تا دل کنده بودیم
سال بعد از اون درخت ما دیگه رفته بودیم
سرو ناز وطن من بعد چندی سال سال
چه روزای خوبی بود ولی افسوس زود گذشت
شاید اون دلا دیگه خشکیده روساقه ها
شایدم بزرگ شده لابلای شاخه ها
چه روزای خوبی بود پرواز پروانه ها
کوچه وباغ وزیر , چپر و اوازها
دلم تنگه روزگار ای غریب واشنا
تو بگو چرا چه زود گذر پروانه ها
من تو را یه روز چه زود گذر یه دیر زود
به همین نزدیکی خفته و خاطره ها
خالقی اسفاد
افکار انسان فرمان انسان است
فکرمان را در هر آنچه تمرکز کنیم همان می شود
افکارمان را از عناوین منحرف پرهیز کنیم
حتما افکار منحرف هم شامل گناه خواهد شد
عرفان
در اختران سقف تو می بینم اشکی چو بر شرار این خاموشی
بر قلب های عشق تو ماتم را زخم سکوت و خسته تنهایی
در هر وصال وصف تو شیرین بود روز و شب آن حال من در آفاق
خاطر ز اذهانم ز نام ابدال رفتند و بخشش بر ثواب انفاق
اب روان روشن کاریزت گرد جهان گردی نبینی نوشت
حالم خراب انجام روزی در تو قهر کلاغی بر دل خاموشت
وصف صفایت قرنها روشن بود بر بذر و کشت زاد تو چون ناهید
ترسم من از قندیل سقف خانه ات تار و سیاه انکبوتی افتد
بر چهره ها و راویت چون ماتم درد زبان بود کهنه ای از هجران
عرفان گفت عصری ز حال و روزت از درد پیچم چاره نیست جز عرفان
شاعر خالقی (عرفان )
۰
هر چند صفای وصف تو از هر چه گویم بهتر است
هر چند در و دیوار تو از هر غنی مقبول تر است
حال از شکیل روی خود در اینه نوری امید
آری جود من امید خاک کویت خفتن است
عرفان
اقرار اعمال و گفتار باطل خویش بر مخاطب قانع نیست بلکه توجیه است .
شایسته است با هر فرد طبق رفتار و نگرش خود فرد اعمال شود .
خالقی (عرفان)
