بام زیرکوه (شاسکوه و میلاکوه)
در بلندترین نقطه‌ی رشته‌کوه «شاسکوه»، مقبره‌ی دو امام‌زاده، وجود دارد. ارتفاع این رشته‌کوه از سطح دریا، 2823 متر است که «بام منطقه‌ی زیرکوه» محسوب می‌شود.
از شهر قاین به‌طرف زیرکوه تا کلاته‌شیخعلی قدیم، حدود 60 کیلومتر، فاصله است. از این روستا تا مزار، بیش از 2 ساعت راه است. رفتن به مزار، به‌علت صعب‌العبور بودن و شیب تند، مشکل است و به‌علت سردی هوا در فصول دیگر سال، فقط در تابستان، زائران به زیارت می‌روند.
در روبه‌روی قله‌ی مزار شاسکوه، قله‌ی دیگری، وجود دارد به نام «میلاکوه» که در بالای این دو قله، مقبره‌هایی شبیه به هم، به‌صورت سنگ‌چینه‌هایی دایره‌وار، به ارتفاع 5/1 متر، وجود دارد.
در حدفاصل این دو قله، اتاق‌هایی برای استفاده‌ی زائران، از سنگ، گِل و چوب، ساخته شده است. همچنین دو چشمه، معروف به «حوض کوثر» و «حوض جُمجمه» وجود دارد.
«حاج شیخ محمدحسین آیتی» در کتاب «بهارستان»، درباره‌ی مزارهای فوق، چنین توضیح می‌دهد: «سه نفر از سادات موسوی، بر ذُروه‌ی آس‌کوه و یک نفر بر ذروه‌ی میلان‌کوه آسوده‌اند و این‌جمله از عمّال خلفای عباسی، فراری و در جبال صحاری، متواری گردیده؛ بالاخره قائد قضا و قدر، ایشان را به محال زیرکوه کشانیده و روزی چند، در چهار گنبد افین، به‌سر برده و از آن‌جا به کوه فوراب، آس‌کوه و میلان‌کوه، پناهنده شده و شربت شهادت چشیده‌اند».
مرحوم آیتی، با استناد به کتاب «عمده‌الطالب»، این دو امام‌زاده را منسوب به نوادگان حضرت ابوالفضل عباس(ع) می‌داند.
دکتر «گابریل» محقق و جغرافی‌دان اتریشی، در 5 سپتامبر 1933 میلادی (14 شهریور 1312 شمسی)، به دیدن امام‌زادگان فوق رفته و مشاهدات خود را چنین نوشته است: «شاهازکوه، زیارتگاه سرشناسی برای زائران، به‌حساب می‌آمد. دو تل سنگ‌چین -که با پرچم‌های سه‌گوش کوچک، تزیین شده بود- محل دو آرامگاه را مشخص می‌کرد. مجموعه‌ای از ظروف فلزی، دیگ، آب‌گردان و قاشق، در اطراف، به چشم می‌خوردند. این کوه، 5 تا 6 ماه از سال، پوشیده از برف بود. روز پنجم سپتامبر، ساعت 2 بعدازظهر، دمای هوا در ارتفاع 2875 متری شاهازکوه، 5/15 درجه‌ی سانتی‌گراد و رطوبت هوا، 13 درصد بود».