چرا زادگاهمان را دوست داریم
انکس در انجا که افریده شده زادگاه او به شمار می اید . و مهری چون مهر مادری و عشق و علاقه در او ایجاب می کند میهن خویش را دوست بدارد .
این نوعی رویداد عاطفی و ذاتی در وجود انسان رشد می کند و تا اخر حیات عمر با او همرا است .
شاخهایی این پیوند را محکمتر می سازد مثل خاطرات کودکی خاطره هایی که ذهن هیچ وقت انها را پاک نمی کند و یا روزهای شیرین , خانه های خشتی و اجدادی , اهل قبور اجدادی , خاطراتی مانند نورزهای بهاری چهار شنبه سوری ها , مراسمات محرم عاشورا تاسوعای حسینی و..
ما مفتخریم حتی بر دهاتی بودنمان و این عنوان را شاید در بهترین سمت , شهر یا بهترین جای اروپا با بهترین امکانات روزشان ترجیح بدیم و این افتخار را همچنان بر زبان عنوان می کنیم .
اما هر داستان انچه در پایان دارد ان معمایی ایست که می ماند . روستاها بعلت موقعیت مکانی دور افتاده و یا کمبود بودجه , عدم مدیریت و تفکر فکری اساتید , و ولخرجی های نامساعد , بودجه هایی که اختصاص داده می شود و اما معلوم نیست در چه راه هایی خرج می شود . امروزه جای رشدشان را سلب کرده است . و من که خودم و اجدادم به زادگاه خویش افتخار دارم امروز که فرزندم پا به دنیای رنگین خودش می گذارد هیچ منیتی بر این داستان ندارد چرا که سالهاست دور از وطن افتاده ایم وسالی یک بار اگر خدا یاری کند در چنین تعطیلاتی عیدانه یا تابستانه پا به میهن خویش می سپاریم و یا انهایی که هنوز فرهنگ روستا را رنگین و پر رونق نگه می دارند و هنوز با اب و خاک گلی, زیستن را تجربه میکنند باز هم فرزندش منیتی بر زادگاهش نخواهند داشت . چرا که انجا افریده نشده اند .
چرا که انچه در رشد روستاها باید اتفاق بیفتد امروزه نمی افتد و جوانان به دلایلی شهر ها را ترجیح می دهند .
مثل تدریس در شهرها , اموزشگاههای مختلف بیمارستانها , و شغلهایی که مربوط به شهرها می شود .
بعضی از اساتید دو پهلویی را می بینیم (تلویزیونی )یا دو جانبه که ترجیح می دن فرزندانشان در کشورهای خارجه زاده شوند و مهر و موم کشور خارجه بر شناسنامه شان حک شود .
می خواهم بگویم انها چگونه می توانن ایران را میهن خویش بدارند و یا کشور خویش را حفظ سازند .
ایا امروزه در این عصر کسی هست موقعیت زادگاه خود را اسفاد اعلام بدارد .
اما متولدین ۱۳۰۰داریم تا ۱۳۶۲که خودم یکی از انها هستم و به یقین می گویم من و ما زاده ی اسفادیم .
درود بر اسفاد درود بر وطن